"Neftçi" ötən gün "Sabah"la 1:1 hesablı heç-heçədən sonra finalın bir addımlığında "stop" edərək, Azərbaycan kubokuyla vidalaşdı.

Halbuki "ağ-qaralar" "val"ı dəyişə bilərdi. Çünki ilk oyundakı məğlubiyyət (oxu: 1:2) katastrofik, geridönüşü mümkün olmayan hesab deyildi. Hələ "Neftçi" üçün ən ümdə vəzifə kuboku qazanmaq idisə...

Samir Abasov "Neftçi"yə qayıtdıqdan sonra çempionatdakı cari halətdən sonra əsas diqqəti kuboka yönəltdiklərini və bu yolda əllərindən gələni edəcəklərini bildirmişdi. Etdilər, özü də əllərindən gələnin "ən yaxşısı"nı. Nəticədə Azərbaycan futbolunun tarixi, qocaman klubu avrokubok üzünə həsrət qalır. "Neftçi" adı üçün bundan rəzil durum ola bilərmi?

Final fitindən sonra bir tərəfdə böyük coşğu, sevinc, digər tərəfdə də dərin kədər, "hüsran" vardı.

"Ağ-qaralar"ın kapitanı Emin Mahmudov isə göz yaşlarına hakim ola bilmədi. Onun gözlərindən axan yaş yalnız dünənki məğlubiyyətin deyil, həm də komandasına, azarkeşlərə və özünə qarşı duyduğu böyük məsuliyyətin təzahürü idi. Mahmudov həm də "Neftçi"nin hazırkı durumuna ağlayır, üsyan edirdi.

Eminə yaxşı təkliflər də olmuşdu, amma getmədi. "Neftçi" ilə tarix yazmamış getmək niyyətindən daşındı. Amma, deyəsən, çox gözləməli olacaq. Tarix nüansı ancaq "Neftçi"nin adında qalıb.

Hələ Samir Abasov da mətbuat konfransında qırılmış ümidlərə görə azarkeşlərdən üzr istədi. Halbuki ikinci dəfə "ağ-qaralar"ın "sükanı arxasına" keçəndə kubokla bağlı çox iddialı danışmışdı. Azarkeş onsuz da "Neftçi"ni silən, kəsib atan deyil. Yenə də sevimli komandasının yanındadır/yanında olacaq.

Amma elə hər zaman olan da qərib fanata olur...

Daşqın Əziz